SHAVIT SIMONS
Een buitenlandse naam als voorbode…
Ze kreeg bij haar geboorte de Hongaarse naam Aniko. Haar ouders noemde haar naar de dochter van een Hongaarse dominee, die zij op één van hun religieuze reizen naar het toenmalige ijzeren gordijn leerden kennen. Aniko Simons groeide in Axel op, waar ze ook op de lagere school zat. Vervolgens ging ze naar de mavo en op advies van haar ouders naar de meao in Terneuzen. Aniko heeft twee zussen, Annelies Gommers en Sabina Wilhelm.
Op zoek naar het avontuur en een nieuw thuis…
Aniko houdt net als haar vader en opa (Jas Simons, vroeger bekend van De Wegenwacht) van reizen. Op negentienjarige leeftijd ging ze tijdens een zomervakantie voor twee maanden als vrijwilligster op een kibbutz in Israël werken (1993). Toen ze op een dag voor de Klaagmuur in Jeruzalem stond, wist ze dat ze er naar zou gaan terugkeren, want het voelde als thuis komen. Nog voordat ze de uitslag van haar examens gekregen had, stapte ze op het vliegtuig naar Israël. Ze koos er voor om een jaar als au pair te gaan werken in het kustplaatsje Herzilya Pituach (1994). Maar na een korte periode kwam ze in een groot religieus Joods gezin in Jeruzalem terecht. Tijdens het ‘sollicitatiegesprek’ kwam de vraag naar voren of ze bekend was met autisme omdat de jongste zoon autistisch was. Dit was niet het geval, maar de jongen veroverde meteen haar hart.
Het was flink studeren…
Bij dit orthodoxe gezin kwam zij voor het eerst in aanraking met het jodendom en ontdekte dat haar manier van geloven overeen kwam met hoe zij het zag. Ze wilde er daarom bij horen en ook orthodox Joods worden. Joods ben je van geboorte of je nu wel of niet religieus bent. Als je Joods wilt worden, heet dit uitkomen. Dit betreft een bewustwordingsproces van diverse jaren religieuze verdieping en inleving in joodse tradities en gewoonten. Dit is wat Aniko deed, maar ze ging eerst op zelfonderzoek uit en testte zichzelf door te ervaren in hoeverre zij joods zou kunnen leven door een ander religieus land te verblijven. Haar reis ging verder via Jordanië en Egypte om vervolgens weer naar Nederland terug te keren.
Heimwee maakte het beslissen gemakkelijk…
Maar ze miste het heerlijke weer, het Israëlische eten en de warme gastvrijheid. Haar heimwee maakte dat ze na enkele maanden weer terug in Jeruzalem was. Ze volgde in 1996 via de LOI een SEPR opleiding (verkopen van reizen) en werkte als au pair bij een gezin dat ook een huis had in Eilat. In 1997 begon zij met haar studie aan een orthodox joodse school. Nadat zij de studie vlot had afgerond en was uitgekomen is zij nog een jaar vrijwillig op deze school gebleven. Shavit leerde tevens vloeiend Hebreeuws spreken, schrijven en lezen. Ze nam de joodse naam Shavit Emanuelle aan. Shavit komt van de Shvat, de maand waarin zij Joods werd. Emanuelle koos zij vanwege de Bijbelse betekenis.
Een ontmoeting op een bijzonder plek…
Het au pair bureau wilde niet dat je als au pair lang bij één gezin verbleef. Ze woonde in de periode 1997-1998 bij een Duits Joods gezin. Zij namen haar mee naar een synagoge en daar zat hij. Hij leek haar interessant en hij kon haar niet zien. Dit bleek later haar buurjongen in Jeruzalem te zijn, die sinds 2001 haar man is en met wie ze vier kinderen kreeg (2002, 2003, 2004 en 2006). Hij is van Iraans-Braziliaans Joodse komaf en was in zijn jonge jaren een Yeshiva student aan een Talmoedschool. Ze wonen in het centrum van Jeruzalem, in een van de oudste wijken buiten de stadmuren van de oude stad. Ze wonen in het huis waar ook de opa en vader van haar man hebben gewoond. Hun kinderen zaten op een Hand in Hand school, waar alle religieuze stromen samen komen en studeren, ze spreken zowel Hebreeuws, Arabisch, Engels als Nederlands. Ze krijgen een religieus joodse opvoeding, met respect voor elk andere levensovertuiging.
Een mooie levenscirkel…
Nu is het de tijd van het achtdaagse Pesach, het wordt wel het joodse pasen genoemd, maar de achtergrond, herdenking en datering komen niet met elkaar overeen. Met Pesach wordt namelijk de uittocht uit Egypte herdacht, dat destijds het einde van de joodse slavernij in Egypte betekende. Traditioneel worden er dan nog altijd over de hele wereld matzes gegeten, met uitzondering van de Portugese en Spaanse Joden, zij hebben een iets andere culturele achtergrond. Zij brachten ooit de ‘bolus’ mee naar Zeeland. Shavit is uitgekomen bij deze Sefardische cultuur en eet bijna elke sabbath een kleine bolus, ze bakt ze ook geregeld zelf.
Een bijzondere internationale baan…
Ze werkt tegenwoordig bij Yad Vashem, The World Holocaust Remembrance Center in Jeruzalem. Dit is het officiële monument voor het herdenken van de Joodse oorlogsslachtoffers en verzetshelden uit de Tweede Wereldoorlog. Shavit werkt bij de International Division en werkt voornamelijk met mensen met een christelijke achtergrond van over heel de wereld. Ze vindt het leuk om met mensen te werken. Voordat ze naar de meao ging, droomde ze over het studeren aan de hotelschool, dit werd haar door haar ouders afgeraden omdat ze dan elke vakantie enorm druk zou zijn. Het toeval wil dat ze nu in Israël het hele jaar door toeristen ziet. Voordat ze bij Yad Vashem werkte, was ze werkzaam op de Nederlandse ambassade in Israël. Ze hield zich bezig met oorlogsuitkeringen voor oorlogsgetroffenen. Hiervoor werkte Shavit bij de ambassade van Sri Lanka in Israël.
Warme groetjes van Shavit vanuit Jeruzalem…
Het reizen blijft nog steeds kriebelen, na een mooie reis door Georgië, Azerbaijan en Armenië is ze al weer een vakantie aan het plannen voor na de coronacrisis. Oezbekistan en de Trans Siberië Express staan als eerste op haar verlanglijstje. Ze wil van Caïro naar Kaapstad gaan reizen. Shavit vindt het een leuke uitdaging om vrienden, familie en bekenden door Jeruzalem en andere delen van Israël rond te leiden. Ze geeft je een warme groet vanuit Israël.
Tekst & layout: Rosette de Schaap