EEN ITALIAANSE GROET VAN RON ROELANDT AAN AXEL
Een mooie carrière in de logistiek…
Zijn lage school volgde hij bij de Marijkeschool in Axel, waarna hij een havo- en vwo- opleiding aan het RSG Petrus Hondius in Terneuzen afrondde. Na zijn militaire diensttijd is Ron Roelandt op de logistiekafdeling bij Yarah Sluiskil B.V. gaan werken. Hij werkt nog altijd in de logistiek. Sinds tien jaar is hij verantwoordelijk voor het magazijngedeelte en de verzendingen voor een Italiaans bedrijf dat zaken doet in farmaceutisch materiaal, diagnostiek en onderzoek. Op het ogenblik is het een gekkenhuis, want het gaat nu grotendeels om tests en ander materiaal in verband met het coronavirus. Hiervoor werkte hij ongeveer acht jaar op de logistiekafdeling bij een Italiaanse drukkerij-binderij. Dit was de mooiste periode uit zijn carrière, want hij kreeg te maken met wereldwijd transport. Hij ging in 1997 getrouwd naar Italië, maar is al een tijd gescheiden. Hij heeft een zoon die in Eindhoven woont. In Italië woont hij al weer twintig samen met zijn Italiaanse vriendin.
Al bijna vijfentwintig jaar op avontuur in Italië…
Zijn reis en zoektocht naar Italië begon toen hij voor zijn werk naar ‘De Laars’ verhuisde. Het zou eigenlijk voor een periode van een jaar of drie zijn, maar Ron Roelandt is zo verliefd op dit land geworden dat hij er nu nog woont. Toen hij zijn allereerste stappen op Italiaanse bodem zette overmande hem een gevoel van thuiskomen. Op zijn reis van het vliegveld van Bologna naar de Noord-Italiaanse stad Ferrara voelde alles vanaf dat moment vertrouwd, alsof hij er ooit eerder was geweest. Maar dit was voor hem de eerste keer dat hij Italië bezocht. In Ferrara lag de eindbestemming, daar ging hij voor Yarah Sluiskil B.V. werken.
De band met Axel verdwijnt nooit uit zijn hart…
Ferrara is jarenlang zijn Italiaanse thuis gebleven. Via een aantal omzwervingen woont hij momenteel nabij Bologna, een kilometer of veertig bij Ferrara vandaan. Ron komt nog regelmatig in Ferrara. Maar zijn echte thuis blijft Axel, daar waar zijn wortels liggen. Hoe langer hij in Italië woont, hoe hechter hij deze band voelt. Zijn vader woont nog in Axel, zodra het kan en minimaal één keer per jaar, keert Ron terug naar zijn geboorteplaats.
Muziek brengt hem in verbinding met ‘tuus’…
Bij elk bezoek ziet hij dat Axel veranderd is, het Axel van eind jaren ’90 en van zijn jeugd is voorbij. Hij trekt hij er dan op uit om nostalgische plekken te bezoeken, de herinneringen komen dan als vanzelf bij hem naar boven, als ook het Axels dialect. Ron denkt dat het verdwijnen van het dialect de diepste verandering in het ‘landschap’ van een mensenleven is. Je ziet de verandering niet maar het is er wel. Hij vindt dat dialect bij een streek hoort zoals de geschiedenis dat doet. Ron ziet het als verschillende grondlagen en elementen in het ‘landschap’. Voor hem is het elke keer weer wennen omdat hij bij elk bezoek de bevestiging krijgt dat het weg is. In Italië luistert hij vaak met weemoed naar Tonnie Dieleman, oftewel ‘Broeder Dieleman’. Het Axels in zijn liedjes en de geluidsfragmenten van zijn platen is voor Ron een directe verbinding met ‘tuus’, waarmee de twaalfhonderd kilometer afstand gevoelsmatig even verdwijnt. Het maakt hem emotioneel, afhankelijk van het moment voelt het positief of negatief aan. Maar hij kan niet zonder, hij heeft het af en toe gewoon even nodig.
Een toeristische kijk op Italië koesteren…
In Italië komt het je niet aanwaaien, het is keihard werken voor je bestaan. Ron had zich voor zijn vertrek geen andere illusies gemaakt, maar heeft wel vanaf het moment dat hij in Italië is gaan werken zoveel mogelijk het gevoel van een toerist te zijn behouden. Hij kijkt op die manier graag naar zijn omgeving. Zo staat hij wat langer bij de dingen stil en achterhaalt wetenswaardigheden. Zijn hobby’s zijn hierdoor als vanzelf gegroeid. Ron heeft plezier in het schrijven, hij vermaakt zich er graag mee. Op deze manier is zijn blog ontstaan waarop hij het een en ander deelt. Fotografie is een andere gepassioneerde hobby van hem. Hij neemt hier rustig de tijd voor zonder zich in allerlei bochten te wringen omdat er foto’s gemaakt moeten worden. Als hij geen inspiratie heeft, zoals tijdens de coronaperiode, dan komt zijn camera niet te voorschijn. Op het moment is de zone Bologna opnieuw gesloten. Hij gaat alleen het huis uit als het absoluut noodzakelijk is of om te gaan werken.
Een eigen stijl in fotografie…
Ron fotografeert voornamelijk zwart-wit. Dit past voor zijn gevoel het beste bij zijn manier van fotograferen. Hij probeert met zijn foto’s een verhaal te vertellen. Dit doet hij graag in zwart-wit, kleuren leiden voor hem af, die hebben een andere functie in zijn verhaal. Ron had twee kleine exposities. De laatste was ‘Tekenen des tijds’ in de bibliotheek van Calderara di Reno met een serie foto’s gerelateerd aan een fotoboek dat veertig jaar het eigendom van deze bibliotheek was. Dit boek kent een even zo lange geschiedenis, het werd uitgeleend, doorgebladerd en heeft zichtbaar achtergelaten sporen. Niet de mens op zich, maar de sporen die de mens achterlaat is iets dat Ron interesseert in fotografie. Met zijn foto’s vindt hij het leuk om dit en zijn gewone leven in Italië te laten zien. Hij zet zijn organisatietalent graag in als er sprake is van een expositie bij zijn fotoclub. Zijn werk heeft de laatste jaren redelijk veel tijd in beslag genomen, daardoor is zijn fotografie er nog wel eens bij ingeschoten. Ron is een perfectionist, als hij het doet, dan graag goed. Het is zijn grote wens en ultieme droom om nog een carrière in fotografie en schrijven te hebben.
Ben je benieuwd?
Een online expositie van Ron Roelandt kun je bekijken via: https://www.photophilia.nl/guest…/expo-ron-roelandt. Foto’s van de expositie ‘Tekenen des tijds’ bekijk je via http://rondetijd.blogspot.com/2019/12/tekenen-des-tijds.html. Of bekijk zijn foto’s via Instagram en/of https://www.facebook.com/ron.roelandt/. Zijn blog heet ‘Ron de tijd’, deze is te vinden via http://rondetijd.blogspot.com/.
Foto: zelfportret van Ron Roelandt.
Tekst & layout: Rosette de Schaap
